o rasie

Gończy polski to doskonała rasa dla myśliwych, ale nie tylko, można ją polecić ludziom aktywnym, lubiącym częste przebywanie na łonie natury; wszelkiego rodzaju wycieczki (piesze, górskie, kajakowe), a także biegi (przy koniu - z którym gończe mają zazwyczaj bardzo dobry kontakt, rowerze, nartach), które zaspokajają potrzebę ruchu tych bardzo sprawnych psów (nie mają żadnych problemów z pokonywaniem przeszkód w terenie); coraz częściej można je spotkać również uprawiające takie dziedziny psiego sportu, jak agility czy flyball.

W chwili obecnej Gończy Polski występuje na terenie całego kraju, a zwłaszcza na terenie Polski południowej (Bieszczady, Beskidy, Pieniny, Podhale).

STANDARD FCI: wzorzec zatwierdzony i zarejestrowany w ZKwP w 1983 r,
Rasa uznana przez FCI w 2006 r., wpisano pod nr. 354, oficjalnie ogłoszono podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Poznaniu w dniu 10.11.2006 r.
GRUPA VI: psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja - 1.2 średnie psy gończe
Wzrost: suki 50 - 55 cm, psy 55 - 59 cm
Umaszczenie: czarne podpalane, czekoladowe podpalane i rude Waga: wzorzec nie określa (około 22-27 kg w zależności od wzrostu)

Krótki zarys historyczny rasy Gończy Polski:

GOŃCZY POLSKI to oficjalna nazwa - piątej polskiej rasy psów, której wzorzec został zatwierdzony i zarejestrowany w ZKwP w 1983 r. Błędem jest, jeśli ktoś uważa ze to nowo powstała rasa. Tak naprawdę GOŃCZY POLSKI to jeden z typów (odmian) polskich psów gończych, które od dawna dawien towarzyszyły nam w życiu (nawet za czasów Polski szlacheckiej). Już wtedy występujące polskie psy gończe, różniły się od siebie w typie, w zależności od ukształtowania terenu, jak i zwierzyny na którą polowały. Jeszcze przed II wojną światową powszechnie nazywano je "ogarami polskimi". Niestety, wojna poczyniła również spustoszenie również w polskiej kynologii. Pierwszą osobą która zainteresowała się w tym okresie tragiczną sytuacją polskich psów gończych był płk Józef Pawłusiewicz (myśliwy z dziada, pradziada). Zebrał on psy (ogary) odziedziczone po swoim ojcu oraz resztki ocalałych z zawieruchy wojennej ogarów polskich (głównie w Bieszczadach i na Podkarpaciu) i zaczął je hodować pod przydomkiem "z Karpat". Były to psy - najogólniej mówiąc, typu lekkiego (mniejszego), o umaszczeniu czarnym podpalanym, w którym kolor czarny zachodził "na głowę". Hodowla płk Pawłusiewicza została zarejestrowana w latach 50-tych ub. wieku w ZKwP jako hodowla ekspermentalna w rasie "OGAR POLSKI" Na początku psy z tej hodowli były wpisywane do Księgi Wstępnej (KW), ale z czasem, kolejne pokolenia były wpisywane już do Polskiej Księgi Rodowodowej (PKR). Pod koniec lat 50-tych ub. wieku, inny zwolennik i wielbiciel polskich psów gończych, płk Piotr Kartawik sprowadził do kraju ogary polskie z Kresów Wschodnich (Białorusi), były to psy większe, cięższe, zawsze o umaszczeniu czaprakowym. Powstała sytuacja kuriozalna, mieliśmy w kraju zarejestrowaną rasę OGAR POLSKI, ale rozróżniano w niej dwa typy: "typ Pawłusiewicza" oraz "typ Kartawika" Z chwilą zarejestrowania rasy OGAR POLSKI (1966 r.) przez FCI na podstawie wzorca psów w typie "płk Kartawika", a więc psów pochodzących z Kresów Wschodnich, ogary polskie w "typie Pawłusiewicza" nie odpowiadały zatwierdzonemu wzorcowi. Stopniowo eliminowano je z hodowli i na wiele lat poszły w zapomnienie. Na szczęście, ogary polskie (w typie Pawłusiewicza) docenili polscy myśliwi (zwłaszcza ich niepowtarzalne walory użytkowe), którzy nie zaprzestali ich hodowli. Niestety, w ówczesnej sytuacji nie było sensu przywiązywać wagi do wymogów formalnych, gdyż psy te były i tak poza oficjalnym wzorcem i w zasadzie w kraju były traktowane jako psy nierasowe. Na szczęście dla ogarów polskich Pawłusiewicza próby łączenia ich z ogarami polskimi Kartawika udowodniły, że obie odmiany ogarów posiadają rożne genotypy. Dlatego też w 1983 roku opracowano wzorzec dla ogarów polskich Pawłusiewicza i nadano im oficjalną nazwę "GOŃCZY POLSKI", a tym samym pierwsze egzemplarze wpisano do Księgi Wstępnej. Pierwsze mioty urodziły się w hodowli "z Bukowiny Tatrzańskiej" - hod. Jerzy Zwierzyński, oraz w 1984 r. po MERZE i AMI w hodowli "z Gorczańskiego Sioła" - hod. Ewa Danielska. Pierwsze psy rodowodowe urodziły się w 1989 r. w hodowli "z Cisówki" - hod. Tomasz Skowronek, z której pochodził pierwszy pies tej rasy posiadający tytuł Championa Polski tj. PROMYK z Cisówki wł. Krystyna Baranowska

Wygląd ogólny: Średni pies o zwartej, sprężystej budowie, lżejszym niż ogar polski kośćcu. Wyraźny dymorfizm płciowy. Sylwetka masywna i proporcjonalna (wskazująca na wytrwałość), wpisana w prostokąt w proporcjach 9:10. Głowa szlachetna, proporcjonalna z wyczuwalnym ale nie wyrazistym guzem potylicznym i słabo zaznaczonym stopem. Pysk wydłużony. Oczy ciemnobrązowe, średniej wielkości i wyraźnie skośne. Nos czarny. Uzębienie mocne, białe, zgryz nożycowy. Uszy długie, lekkie, wiszące, trójkątne (dolnie zaokrąglone), osadzone raczej nisko. Szyja średniej długości, silna, muskularna, z luźniejszą skórą, ale nie tworząca podgardla. Klatka piersiowa w miarę szeroka i głęboka. Żebra długie, bardziej pionowe, dobrze wysklepione. Przedpiersie słabo zaznaczone. Grzbiet prosty, umięśniony, muskularny, kłąb zaznaczony. Brzuch łagodnie podkasany. Kończyny suche, mocno umięśnione, palce dobrze zebrane, pazury silne, grube. Łopatka skośna. Ogon osadzony raczej nisko, średniej grubości. W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, w spokoju wygięty szablasto. Włos krótki, na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Na głowie i uszach włos jedwabisty. Podszycie gęste, obfitsze zimą, słabsze latem. Umaszczenie czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekoladowe podpalane i rude. Podpalanie nad oczyma, na pysku, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona (1/3-1/2 jego długości). Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.

Charakter, użytkowość: Używany do polowania na zwierzynę płową i czarną. Wspaniały i niezastąpiony zwłaszcza dzikarz i tropowiec, równie dobrze sprawdza się jako płochacz i aporter. Posiada charakterystyczny melodyjny gon o zmieniającej się tonacji, u suk wyższej. Zwinny i szybki. Zrównoważony, łagodny, ale przy tym nad wyraz odważny i roztropny. Inteligentny, bardzo chętny i podatny na tresurę, ale nie lubi przymusu. Nieoceniony stróż, z silnym poczuciem własności terenu, nieufny wobec obcych. Wykazuje wytrwałość w pracy, dokładność oraz łagodność i olbrzymie przywiązanie do członków rodziny. Nie potrzebuje praktycznie żadnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jak każdy pies myśliwski potrzebuje dużo ruchu. Jeśli właściciel prowadzi aktywny tryb życia (spacery, wszelkiego rodzaju wycieczki) równie dobrze sprawdza się mieszkając w wielkim mieście, nawet jako szczeniak o dużym temperamencie. Silny fizycznie o doskonałej kondycji. Jeśli ma szanse wyładowania swojej energii nie sprawia kłopotów w warunkach domowych (miejskich). Zapatrzony w swego pana. Odpowiednio wychowany potrafi być wspaniałym i nadzwyczaj wiernym towarzyszem, ale znudzony, pozbawiony potrzebnej dawki ruchu i zajęcia, kontaktu z innymi psami i ludźmi oraz konsekwencji wychowawczej ze strony właściciela (zwłaszcza w stosunku do samców) może stać się agresywny w stosunku do innych psów. Lubi wodę, chętnie aportuje. Odpowiednio przyzwyczajony bardzo lubi zabawy z dziećmi. Jako pies myśliwski cechuje go pewna niezależność charakteru i wymaga od przewodnika konsekwencji w wychowaniu i szkoleniu. Swoją rolę psa użytkowego najlepiej spełnia w rękach myśliwego, ale równie dobrze jego właścicielem może być osoba nie polująca: spokojna, łagodna, o silnym charakterze (konsekwentna) i prowadząca aktywny tryb życia.

Zdrowie: Bardzo odporny na warunki atmosferyczne. Wieloletnie obserwacje nie wykazały u niego skłonności do chorób dziedzicznych. Nie jest wymagający pod względem żywienia, ale należy pamiętać, że organizm psa pracującego potrzebuje większej ilości białka i węglowodanów. Zapewniając odpowiednią ilość ruchu nie absorbuje właściciela żadnymi dolegliwościami. Włos łatwy w pielęgnacji.